Maak kennis met mij...

Het was een specifiek moment dat alles begon 'te klikken voor mij'. Ik stond op mijn 44ste op een vriendin te wachten om samen te gaan sporten. Het wachten duurde langer dan normaal en het werd me plotseling duidelijk dat ik me al een tijdlang niet goed voelde. Zorgen en vragen begonnen zich op te stapelen. Mijn man en ik hadden beiden veeleisende banen en onze kinderen waren in en rond de puberleeftijd. We hadden soms verschillende ideeën over de aanpak en ik begon me af te vragen: "Wie kan er echt met mij meekijken en -denken?" Ik had niet het idee dat ik zelf problemen zou kunnen hebben, maar ik begon me steeds meer alleen te voelen. Dit moment staat nog steeds in mijn geheugen gegrift, want ik stond daar, letterlijk alleen, en voelde me depressief. Het leven leek niet meer leuk. Ik was mezelf kwijtgeraakt en voelde me echt alleen.

Toen mijn kinderen jonger waren, waren er nog van die vanzelfsprekende momenten op het consultatiebureau of op het schoolplein waar ik met andere ouders kon praten. Maar nu viel ik in een gat en begon ik me steeds eenzamer te voelen. Mijn werk, mijn man, de gezinsagenda - niets liep meer vanzelf. Het rammelde aan alle kanten. Ik heb geen broers of zussen om dit mee te delen en mijn (pleeg)ouders hadden heel andere dingen aan hun hoofd.

Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om jezelf serieus te nemen. Als het niet goed gaat en je voelt dat aan hoe je je voelt, heeft dat invloed op alles. Je krijgt stressklachten, je voelt het in je lichaam, maar ook in je hoofd. Bij mij uitte zich dat in sombere, paniekachtige gedachten en een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik schrok enorm van mezelf en wilde niet meer zo doorgaan. Wat mij echt heeft geholpen, is me te richten op hoe ik met mijn stress om kon gaan. Als je gewend bent om altijd door te gaan, niet te veel te voelen en niet te klagen, dan stapelt het zich op. Ik ben mijn levenslijn gaan uitwerken en zo kon ik zien waar de knelpunten lagen.

Ik kwam in aanraking met goede interventies en kon afrekenen met mijn nare gedachten en overtuigingen. Achteraf gezien had alles te maken met onbalans in mezelf. In drukke periodes en moeilijke fases kun je minder hebben. Ik weet nu dat er meerdere kritieke periodes in mijn leven zijn geweest. Misschien speelde mijn vroeggeboorte ook een rol? De tijd ervoor: dat was niet makkelijk voor mijn biologische moeder. 'Ik wist van niets' ik was een mini baby van 1670 gram, 45 cm lang en werd al na 30 weken geboren. Niet gewenst en ongepland, dat was toch wel bijzonder. Bij Anna Verwaal heb ik veel geleerd over de impact en de gevolgen van mijn geschiedenis. Dat nu te weten en te begrijpen is een fijn en een geruststelling voor mij geworden.

Ik ben ervan overtuigd dat er nog steeds uitdagingen zullen komen die moeilijk zouden kunnen zijn. Maar ze zullen me minder raken en me niet meer zo uit mijn evenwicht brengen. Ik ben erg blij met wie ik ben geworden. Dat voel ik en weet ik nu. Door mijn ervaringen, naast de interventies die ik nu zelf heb geleerd in te zetten bij anderen, heb ik besloten om levensfase-coach te worden.

In april 2020 ben ik daarmee begonnen, naast mijn huidige werkzaamheden als POH-GGZ. Ik ga wat uren afbouwen om meer tijd te hebben voor bakker-brein-bewust. Alles op zijn tijd! Stap voor stap. Verder ben ik optimistisch, duidelijk en gedreven. Door mijn ervaringen ben ik empathisch. Ik kijk goed en luister naar jou. Iedereen heeft zijn eigen unieke verhaal. Die geschiedenis interesseert mij, want daarin zit vaak de kern die naar de oplossing leidt. Als ik niet aan het werk ben, sport, lees en kook ik graag. Ik ben getrouwd, we wonen in het mooie Leiden. Onze kinderen zijn volwassen en wonen in de buurt. Ze hebben een leuk leven opgebouwd en zij staan stevig in hun schoenen. Voor de gezelligheid hebben we een kat genaamd Porto. Een dagje weg of op vakantie gaan, daar houd ik ook van. Een leuk weetje: ons favoriete Waddeneiland is Terschelling.

.